Por un prato de ameixas

 

 

Ás veces un escoita os sucesos máis tristes do mundo como se fosen contos graciosos; e este servidor, que é sensible de ollos, sen borrar un cómplice xesto riseiro, non pode evitar unhas bágoas de amargura.

Nesta historia de intransixencias, Pedro e Xoán (nomes ficticios duns amigos meus), conservan na memoria unha infancia de grandes secretos e aventuras compartidas; e hoxe, na súa madurez, un vive na U.S.A. e o outro de vixilante de certa confraría de mariscadores.

Un pasa todo o ano agardando por sacar da praia de toda a vida un prato de ameixas e o outro que se cumpra con todo rigor a lei de cotas e vedas, e o dereito dos mariscadores á propiedade e explotación do marisco. Algo así como "o mar para quen o traballa" contra "o tradicional dereito dos ribeiráns ó marisqueo".

     Por iso, cando os veciños viron a Pedro abaixado a cavar no areeiro, os que sabían do celo do seu amigo Xoán coas leis do sector, preguntábanlle con insistencia se tiña carné; e el, sen erguer os ollos do chan, pensando no D.N.I., respondía a uns e outros sen darlle maior importancia. Ata que lle preguntou unha voz moi coñecida, pero irada.

Daquela, Pedro ergueu os ollos e veu, de pé, cara el, ó seu amigo de infancia cunha morea de xente detrás.

-Unhas ameixiñas. Xa sabes que son a miña debilidade.

-Esta praia ten dono e ti non tes carné.

-¡Coño, veciño!, ¿desde cando?. Aquí cavaron nosos pais, nosos avós... ¿e agora vas ti a sacarme ese dereito?.

-Agora hai unha lei, e familias que viven disto.

Os primeiros lances da discusión citaron a persoas que nunca colleron un legón e agora son directivos da confraría, a cativos de tres anos con carné de mariscador, só para que o pai poida sacar máis quilos dos que lle corresponderían, ou a xubilados que non por iso renuncian á pensión.

-Eu son daquí. E a min, que me criei nestes areos, ¿vasme dicir que non teño dereito a un prato de ameixas?.

A discusión, vixiada e empurrada por unha veciñanza ávida de ver ata onde chegaba a autoridade do vixiante e a amizade de ambos, resumíase nunha soa pregunta: ¿ten ou non ten dereito, un veciño da beiramar, a proveerse do mar para si e os seus?.

A lei poñía sobre a area da discordia os límites desta disputa, cada vez máis exacerbada, ata que as palabras lle deron paso ás mans e unha mala caída de Pedro lle deixou unha perna danada de por vida, como el di: "por un puto prato de ameixas".

Pasaron os anos; houbo preitos, máis e máis duras discusións, indemnizacións e a intervención dun xuíz que puxo paz entre os dous. Pero estoutro día, coincidindo coas festas de verán, cando se celebraba a misa do Carme, con grande asistencia, porque neste pobo de mariñeiros, a esta ata acoden os que non pisan a igrexa en todo o ano; toda a freguesía viu entrar a Pedro ranqueando da perna e buscando pouso para a celebración.

Igualmente, todos os fregueses viron como, despois de persignarse, botou unha ollada para o lado, veu a Xoán e, como quen ve ó demo, ergueuse e saíu para asistir ó acto desde a porta.

-¿Non tiñas sitio alí?.

-A ese non lle dou eu a man nin a paz aínda que mo mande o Papa de Roma.

-¿E ti comulgaches?.

-Eu téñoche a conciencia moi limpa.

 

 

Francisco Ant. Vidal