O Andarín que cruzou o lavadoiro

 

 

Hai moitos anos, por este lavadoiro do río de Figueirido, Carme viu cruzar ó Andarín.

Daquela, cando a ninguén se lle pasaría pola mente que ata as máis humildes casas chegarían a ter lavadora automática, as mulleres da aldea, acostumaban a ir ó río o luns, despois de mudar as sabas e outras roupas da casa durante a fin de semana.

A primeira que chegaba chantaba as dúas laxes da parte baixa para que a auga empozase, e cando acababan a faena, separábanas para que o río fluíse de novo sen atrancos.

Tamén era costume que, as que enxaboaban ou tiñan roupa de meniños ou vellos acamados, usasen a parte baixa, reservando a alta para clarear.

Nos prados do arredor, as mulleres podían tender ó clareo ou sentar a merendar nun descanso do labor, e aínda había algunha que, por non parar quieta, acercábase a botarlle unha man a algún labrego dos arredores que sachase nas patacas ou no millo.

Todo isto era a norma xeral en Figueirido, pero desta vez, Carme, que xuntara máis roupa do normal e houbo de volver outro día, no que non acostumaba a ir ninguén.

Co río para ela soa, escolleu, por ser máis cómodo, un posto da parte baixa, con toda a poza por diante. Hoxe non ían lixarlle a auga.

O traballo do río, xa de por si pesado, sen compañía facíase máis esgotador. As horas non dan pasado e chega un momento no que, de ter a vista posta na roupa, de sentir o marmulo das augas e a rutina de refregar contra a pedra, pérdese a noción do tempo.

Cando Carme xa levaba preto de dúas horas cos ollos e as mans metidas no monótono labor, ós sons que xa eran habituais uniuselle outro que non soía sentirse naquel lugar. Era unha especie de martelada que semellaba saír do fondo da terra, un petar rítmico, uns golpes, a cada intre máis claros e fortes, cada vez máis próximos, que parecían vir cara ela.

No curto espacio de tempo que estivo oíndo, Carme temeu a acometida dunha vaca espantada. Nos escasos segundos que o son precedeu á presencia da figura, non tivo tempo para imaxinar nada, e tampouco sabía que facer nin cara onde fuxir.

De súpeto, por entre os arredores, axitáronse as silvas, e ate os pinos pareceron moverse tal que un vento repentino os empuxase. A serena placidez do río do lavadoiro viuse de súpeto importunada pola presencia dun home de pantalóns curtos e torso medio espido que corría cara ela con grandes alancadas, bufando coma un boi furioso. Carme ergueu a vista e ficou pasmada; e el pisou no medio da poza salpicándoa, para seguir como se non a vise. Foi como un lóstrego. Carme recolleu todo tal e como estaba e marchou, contando a quen encontraba ó seu paso, que vira ó Andarín.

-Eses sonche contos. O Andarín non existe.

-Si que existe -terciaba ela-, o Andarín cometeu un tremendo pecado e Deus condenouno dicíndolle, "andarás e andarás ata a consumación dos séculos".

-¿Que pecado ía ser ese?.

-Tivo que ser o peor de todos, porque non hai maior desgracia que andar sempre correndo dun lado para outro sen ver nunca logro do que se fai.

-Non o viches ben, sería algún corredor, preparándose para esas carreiras que se fan todos os anos en Santiago.

Non. Para ela, aquela maneira de andar non era humana. Aquel era un home alto, de pernas osudas, que fungaba como un cabalo, que alancaba coma un can, que levaba a fronte erguida e cando pisaba retumbaba o chan. E unha persoa normal non anda así.

Non valeu de nada que a vecindade tratase de convencela, por unha vez, a lenda puido máis que a realidade.

 

 

Francisco Ant. Vidal