O Andarín que cruzou o lavadoiro
Hai
moitos anos, por este lavadoiro do río de Figueirido, Carme viu cruzar ó
Andarín.
Daquela,
cando a ninguén se lle pasaría pola mente que ata as máis humildes casas
chegarían a ter lavadora automática, as mulleres da aldea, acostumaban a ir ó
río o luns, despois de mudar as sabas e outras roupas da casa durante a fin de
semana.
A
primeira que chegaba chantaba as dúas laxes da parte baixa para que a auga
empozase, e cando acababan a faena, separábanas para que o río fluíse de novo
sen atrancos.
Tamén
era costume que, as que enxaboaban ou tiñan roupa de meniños ou vellos
acamados, usasen a parte baixa, reservando a alta para clarear.
Nos
prados do arredor, as mulleres podían tender ó clareo ou sentar a merendar nun
descanso do labor, e aínda había algunha que, por non parar quieta, acercábase
a botarlle unha man a algún labrego dos arredores que sachase nas patacas ou no
millo.
Todo
isto era a norma xeral en Figueirido, pero desta vez, Carme, que xuntara máis
roupa do normal e houbo de volver outro día, no que non acostumaba a ir
ninguén.
Co
río para ela soa, escolleu, por ser máis cómodo, un posto da parte baixa, con
toda a poza por diante. Hoxe non ían lixarlle a auga.
O
traballo do río, xa de por si pesado, sen compañía facíase máis esgotador. As
horas non dan pasado e chega un momento no que, de ter a vista posta na roupa,
de sentir o marmulo das augas e a rutina de refregar contra a pedra, pérdese a
noción do tempo.
Cando
Carme xa levaba preto de dúas horas cos ollos e as mans metidas no monótono
labor, ós sons que xa eran habituais uniuselle outro que non soía sentirse
naquel lugar. Era unha especie de martelada que semellaba saír do fondo da
terra, un petar rítmico, uns golpes, a cada intre máis claros e fortes, cada
vez máis próximos, que parecían vir cara ela.
No
curto espacio de tempo que estivo oíndo, Carme temeu a acometida dunha vaca
espantada. Nos escasos segundos que o son precedeu á presencia da figura, non
tivo tempo para imaxinar nada, e tampouco sabía que facer nin cara onde fuxir.
De
súpeto, por entre os arredores, axitáronse as silvas, e ate os pinos pareceron
moverse tal que un vento repentino os empuxase. A serena placidez do río do
lavadoiro viuse de súpeto importunada pola presencia dun home de pantalóns
curtos e torso medio espido que corría cara ela con grandes alancadas, bufando
coma un boi furioso. Carme ergueu a vista e ficou pasmada; e el pisou no medio
da poza salpicándoa, para seguir como se non a vise. Foi como un lóstrego.
Carme recolleu todo tal e como estaba e marchou, contando a quen encontraba ó
seu paso, que vira ó Andarín.
-Eses
sonche contos. O Andarín non existe.
-Si
que existe -terciaba ela-, o Andarín cometeu un tremendo pecado e Deus
condenouno dicíndolle, "andarás e andarás ata a consumación dos
séculos".
-¿Que
pecado ía ser ese?.
-Tivo
que ser o peor de todos, porque non hai maior desgracia que andar sempre
correndo dun lado para outro sen ver nunca logro do que se fai.
-Non
o viches ben, sería algún corredor, preparándose para esas carreiras que se fan
todos os anos en Santiago.
Non.
Para ela, aquela maneira de andar non era humana. Aquel era un home alto, de
pernas osudas, que fungaba como un cabalo, que alancaba coma un can, que levaba
a fronte erguida e cando pisaba retumbaba o chan. E unha persoa normal non anda
así.
Non
valeu de nada que a vecindade tratase de convencela, por unha vez, a lenda
puido máis que a realidade.
Francisco Ant. Vidal