O MAR DE PALMEIRA

Na súa primeira visita á nosa parroquia como arcebispo de Santiago, e co motivo da celebración da festa do Santísimo, Julián Barrio lembrou a privilexiada situación da igrexa, encravada nun balcón natural o suficientemente alto e achegado ó mar para ofrecer unha fermosa vista da ría. Todos coñecemos o que se ve, e de que maneira, dende o Adro, e sabemos que iguais panorámicas poden ser contempladas dende outros moitos lugares da nosa xeografía.

Palmeira naceu e desenvolveuse tendo o mar como referencia, coma sinal de identidade e razón de ser. Mar que todos levamos dentro e que en todo deixa a súa pegada. Mesmo na Palmeira do interior – Figueirido, A Carballa, Rosende, Ventín -, a onde chega ás leiras unha marea de argazos e cunchas en forma de abono. Palmeira viveu e vive do mar. Se noutros tempos trouxo peixes, agora tamén trae turistas e irmáns emigrados que volven presumindo de pobo. Todos necesitamos o mar, queremos estar preto del. Coma carabeiros e llapas, facemos as nosas vivendas o máis achegados á beira, querendo ser lambidos polas ondas de cando en vez. Sen embargo, un mal deseño urbanístico pode acabar con este dereito de todos, e eliminar os balcóns naturais dos que falaba Monseñor Barrio.

O mar non só determina a economía das poboacións costeiras, senón tamén o modo de vida das súas xentes. Os Palmeiráns paseamos, tomamos o vermú e celebramos as festas no porto, no Eitón, no Recheo..., espacios novos, vellos ou reformados ós que inevitablemente recurrimos. A diario os mayores alá van cos seus pensamentos, e os novos cos seus balóns e bicicletas. Nos veráns da infancia, o peor castigo era quedarse sen praia. Durante o inverno, gusta ver como as ondas rachan contra o Castelo ou a Cova de Xoán Rei; unha visión, sen embargo, que nos lembra que ó mar hai que respetalo, que ademáis de ser fonte de vida é ataude de mortos. Esta dobre vertente é a que celebramos na Procesión mariñeira da Virxe do Carmo. Unha festa por unha banda, e pola outra, unha ofrenda de loureiro a todo-los que faleceron nas augas. Ofrenda que tamén é rogo: Pregamos para que non volva a acontecer.

O día do Carmo, que este ano celebramos o 30 de Agosto, é a maior das nosas festas porque todos somos mariñeiros. Todos temos salitre nos pulmóns e mar correndo polas veas. ¿Ou non recordas cando de pequeño escorregaches naquela pedra e se che abríu unha ferida no pe? Por ahí entróuche a ría, compañeiro.

Compañeiros, vecinos e visitantes: Disfrutemos do mar e das festas.

A.X.R.